Examenpaper van Verberckmoes Stien
INLEIDING
MAAKbar is een ontmoetingsplek in de Diestsestraat te Leuven die voor iedereen beschikbaar en open staat, iedereen is er welkom. Het is opgericht en wordt gerund door vrijwilligers. Het idee kwam vanuit de vzw ‘Centrum voor Economische Ongehoorzaamheid’, een platform voor duurzame initiatieven in en rond Leuven (Aoun, 2020).
In de MAAKbar kunnen mensen kapotte spullen herstellen en oude spullen ‘upcyclen’. ‘Upcyclen’ betekent dat men de oude spullen een nieuwe bestemming gaat geven. Er bevindt zich een gereedschapsbibliotheek, vijzenbibliotheek, plantenasiel en wenskaartenasiel. Je kan er ook tweedehandsspullen, zelfgemaakte spullen of voorwerpen die door vrijwilligers werden ge-upcycled kopen. Om de zoveel tijd organiseren ze ook repair cafés, zero-waste-workshops, repair-marathons en circulaire wandelingen. Daarnaast werken ze ook samen met lokale, circulaire particulieren. Aangezien MAAKbar gerund wordt door vrijwilligers, is deze wel gebonden aan openingsuren (elke dag behalve maandag en zondag van 11:00-17:00)(Maakbar, 2021).
Ik heb de MAAKbar ontdekt eind oktober 2020. Ik was te voet op weg naar het station van Leuven en de MAAKbar trok mijn aandacht. Ik heb nog niet de kans gehad om zelf een bezoek te brengen aan de MAAKbar. De hoofdreden hiervoor is de corona-pandemie, maar ook mijn drukke agenda speelt hierin een rol. Wel is de MAAKbar nooit ver uit mijn gedachten gebleven: ik ben namelijk erg bezig met het milieu en probeer een duurzame levensstijl te hanteren. Al enkele weken staan een broodrooster en een lamp klaar om mee te nemen voor herstelling tijdens een repaircafé. Ik kan vooralsnog niet putten uit eigen ervaringen. Mijn kennis over de MAAKbar is afkomstig van hun site, van enkele regionale krantenartikelen, via hun sociale media en via de ervaringen van een vriendin.
Het doel van MAAKbar is mensen samen brengen rond een duurzame en circulaire economie. Een circulaire economie is een economisch systeem dat gericht is op het duurzaam omgaan met grondstoffen, materialen en hulpbronnen. Dit heeft als doel de druk op het milieu te doen dalen (Grommen, 2019). In deze tijd is er namelijk sprake van een enorme milieuvervuiling en dit is te wijten aan de mens. We leven in een tijdperk, het Antropoceen genaamd, waarin de mens zich bewust is van haar impact op de aarde, van de onomkeerbare veranderingen die hij teweegbrengt in de wereld. Voorbeelden hiervan zijn onder andere de milieuvervuiling en de klimaatopwarming. We hebben als mens een wereld gecreëerd die een bedreiging vormt voor het voortbestaan van deze wereld. De aarde gaat reageren op deze veranderingen, en daar zal de mens de gevolgen van dragen. De bosbranden in Australië, de overstromingen in de Filipijnen en de in het algemeen extremere weeromstandigheden zijn hier slechts enkele voorbeelden van. De aarde is geen decor meer, maar een actor. De mens dient zichzelf te herdenken en heruit te vinden, om op die manier verandering te bewerkstelligen. De MAAKbar draagt hiertoe haar steentje bij door onder andere oude spullen te herstellen en aan ‘upcycling’ te doen. Al hun activiteiten zijn er dan ook op gericht de afvalberg te verminderen.
MAAKbar is een ontmoetingsplek in de Diestsestraat te Leuven die voor iedereen beschikbaar en open staat, iedereen is er welkom. Het is opgericht en wordt gerund door vrijwilligers. Het idee kwam vanuit de vzw ‘Centrum voor Economische Ongehoorzaamheid’, een platform voor duurzame initiatieven in en rond Leuven (Aoun, 2020).
In de MAAKbar kunnen mensen kapotte spullen herstellen en oude spullen ‘upcyclen’. ‘Upcyclen’ betekent dat men de oude spullen een nieuwe bestemming gaat geven. Er bevindt zich een gereedschapsbibliotheek, vijzenbibliotheek, plantenasiel en wenskaartenasiel. Je kan er ook tweedehandsspullen, zelfgemaakte spullen of voorwerpen die door vrijwilligers werden ge-upcycled kopen. Om de zoveel tijd organiseren ze ook repair cafés, zero-waste-workshops, repair-marathons en circulaire wandelingen. Daarnaast werken ze ook samen met lokale, circulaire particulieren. Aangezien MAAKbar gerund wordt door vrijwilligers, is deze wel gebonden aan openingsuren (elke dag behalve maandag en zondag van 11:00-17:00)(Maakbar, 2021).
Ik heb de MAAKbar ontdekt eind oktober 2020. Ik was te voet op weg naar het station van Leuven en de MAAKbar trok mijn aandacht. Ik heb nog niet de kans gehad om zelf een bezoek te brengen aan de MAAKbar. De hoofdreden hiervoor is de corona-pandemie, maar ook mijn drukke agenda speelt hierin een rol. Wel is de MAAKbar nooit ver uit mijn gedachten gebleven: ik ben namelijk erg bezig met het milieu en probeer een duurzame levensstijl te hanteren. Al enkele weken staan een broodrooster en een lamp klaar om mee te nemen voor herstelling tijdens een repaircafé. Ik kan vooralsnog niet putten uit eigen ervaringen. Mijn kennis over de MAAKbar is afkomstig van hun site, van enkele regionale krantenartikelen, via hun sociale media en via de ervaringen van een vriendin.
Het doel van MAAKbar is mensen samen brengen rond een duurzame en circulaire economie. Een circulaire economie is een economisch systeem dat gericht is op het duurzaam omgaan met grondstoffen, materialen en hulpbronnen. Dit heeft als doel de druk op het milieu te doen dalen (Grommen, 2019). In deze tijd is er namelijk sprake van een enorme milieuvervuiling en dit is te wijten aan de mens. We leven in een tijdperk, het Antropoceen genaamd, waarin de mens zich bewust is van haar impact op de aarde, van de onomkeerbare veranderingen die hij teweegbrengt in de wereld. Voorbeelden hiervan zijn onder andere de milieuvervuiling en de klimaatopwarming. We hebben als mens een wereld gecreëerd die een bedreiging vormt voor het voortbestaan van deze wereld. De aarde gaat reageren op deze veranderingen, en daar zal de mens de gevolgen van dragen. De bosbranden in Australië, de overstromingen in de Filipijnen en de in het algemeen extremere weeromstandigheden zijn hier slechts enkele voorbeelden van. De aarde is geen decor meer, maar een actor. De mens dient zichzelf te herdenken en heruit te vinden, om op die manier verandering te bewerkstelligen. De MAAKbar draagt hiertoe haar steentje bij door onder andere oude spullen te herstellen en aan ‘upcycling’ te doen. Al hun activiteiten zijn er dan ook op gericht de afvalberg te verminderen.
PEDAGOGISCHE WERKZAAMHEID
Bij MAAKbar is iedereen welkom, ongeacht hun sociaal economische status, gender, ras, beroep et cetera. Het is echter niet enkel een plek waar men kan samenkomen. Men kan er samenwerken met anderen, samen oplossingen zoeken, samen zoeken naar nieuwe bestemmingen voor voorwerpen, van elkaar nieuwe vaardigheden leren, samen denken en samen dingen leren. Het woord ‘samen’ heeft hier niet enkel betrekking op de andere mensen, maar ook op alle voorwerpen die aanwezig zijn in de MAAKbar. Deze voorwerpen slaan op bijvoorbeeld de kapotte voorwerpen, de vijzen, de hamers, een bankschroef, een naaimachine, stukken stof, een kop koffie et cetera.
Dit is een principe dat ook terugkomt in de tekst ‘Study practices and the creation of a common world: Underneath the educational dynamics of an urban farming initiative.’ van Schildermans, Vandenabeele en Vlieghe (2019) wanneer ze het hebben over compositie. Zij zien compositie als het samenbrengen van zowel materiële als immateriële actoren en de relaties die tussen deze actoren ontstaan. Met niet-menselijke actoren bedoelen ze dieren en voorwerpen. Dieren zijn bij de MAAKbar niet aanwezig, maar voorwerpen uiteraard wel. De relaties die tussen deze verschillende actoren ontstaan, maken volgens Schildermans et al. leren mogelijk. In de MAAKbar is dit duidelijk het geval. Een voorbeeld hiervan is de activiteit van het samen herstellen van een kapotte lamp door mijn vriendin met een vrijwilliger, het nodige gereedschap en de kop koffie tussendoor. Al deze actoren samen en hun onderlinge relaties, maakten dat mijn vriendin nu al beter zicht heeft op hoe ze een lamp kan herstellen.
Schildermans et al. hebben het in hun tekst bij compositie wel over het samenbrengen van de actoren rond een specifieke plaats en de mogelijkheden van deze plek, terwijl dit in het geval van de MAAKbar niet zo is. Bij MAAKbar gaat het om het samenbrengen van mensen rond specifieke activiteiten, namelijk het herstellen of upcyclen van voorwerpen.
Het is belangrijk om te beseffen dat wanneer men in de MAAKbar aan de slag gaat met kapotte of oude voorwerpen, men echt in interactie treedt met deze voorwerpen. Door de kenmerken van de voorwerpen en materialen in kwestie, kan de uiteindelijke uitkomst namelijk anders zijn dan eerst gedacht. Bijvoorbeeld, je wil een oude en versleten kattenkrabmeubel opnieuw aantrekkelijk maken voor je kat. Je wilt dit doen door al wikkelend sisaltouw te lijmen op het meubel. Echter, het meubel heeft rechte hoeken en het sisaltouw kan niet gebogen worden in een rechte hoek. De kenmerken van het meubel en het sisaltouw hebben er dus voor gezorgd dat je nieuwe meubel een meubel zal worden met gebogen kanten in plaats van rechte hoeken. Je moet dus afwijken van je oorspronkelijk idee.
Het gaat hier om het maken van dingen zoals ook Tim Ingold (2000) het ziet en verduidelijkt in zijn tekst ‘On weaving a basket’. Hij stelt namelijk dat het maken van dingen niet puur een proces is waarbij de mens een specifiek beeld projecteert op het ruwe materiaal. Deze visie is volgens hem de traditionele maar foute visie. Het is voor hem net een proces waarbij de mens in interactie treedt met het materiaal, waarbij zowel mens als materiaal invloed uitoefenen en deze voortdurend betrokken zijn. Vanuit deze wisselwerking tussen mens en materiaal, zal een eindproduct vloeien. Het materiaal dat gebruikt wordt en de voorwerpen waarmee gewerkt wordt, hebben dus ook een invloed. Het is niet enkel de mens die kracht uitoefent op het materiaal en de voorwerpen, maar ook omgekeerd werken er krachten.
Ingold stelt dat deze wisselwerking ook van kracht is in de verhouding tussen de mens en de aarde. De mens kan niet zomaar doen met de aarde wat hij wil, de aarde heeft ook invloed op ons. In het Antropoceen is men zich hiervan bewust. Men is zich bewust van de onomkeerbare impact die de mens op de aarde heeft en reactie van de aarde hierop. Mensen zijn zich bewust van de interactie die zich afspeelt tussen de aarde en de mens.
Het herstellen en upcyclen van spullen impliceert dat men bij MAAKbar bedachtzaam en bewust omgaat met voorwerpen. Door aan het werk te gaan met deze voorwerpen en door in gesprek te gaan met elkaar, is het mogelijk dat de mensen in MAAKbar gaan stilstaan bij wat er heerst in onze huidige samenleving. Wij zijn zo gewoon dat we zo goed als alles gemakkelijk kunnen krijgen. Als er iets kapot is, zijn we dus eerder geneigd om dit weg te gooien en te vervangen door iets splinternieuw. Niet enkel als het kapot is: als het niet meer in de mode is, gewoonweg oud is of we er ergens gewoon op uitgekeken zijn, zijn we geneigd het te vervangen door iets nieuws. Dit fenomeen wordt overconsumptie genoemd en zit ingebakken in onze samenleving. De MAAKbar kan dus aandacht teweegbrengen. Ik heb het hier over aandacht zoals deze gedefinieerd wordt door Schildermans, Vandenabeele en Vlieghe (2019). Voor hen is aandacht meer dan enkel aanwezig te zijn ten opzichte van andere mensen en dingen. Het impliceert ook zorg dragen voor deze zaken en aandachtig zijn voor en nadenken over een toekomst die verschillend is van degene die voor de hand liggend is. Door het hebben van aandacht kan men gangbare zaken, zoals bijvoorbeeld verspilling en overconsumptie, in vraag stellen. Schildermans et al. definiëren dit als problematiseren. Bij MAAKbar kan men bijvoorbeeld (samen) stilstaan en zich vragen stellen bij het Antropoceen en de afvalberg die de mens gecreëerd heeft en nog steeds groter maakt.
Zoals eerder vermeld, gaat het bij de MAAKbar om het samenbrengen van mensen rond specifieke activiteiten, namelijk het herstellen of upcyclen van voorwerpen. Deze specifieke activiteiten ontwikkelen volgens Kelsey Wapenaar (2014) een tijd. Ze vat deze tijd niet op zoals we normaal gezien gewoon zijn, wat blijkt uit haar tekst ‘Entanglements of time’. Zij ziet tijd als iets dat gemaakt en beleefd wordt en tot stand komt in een specifieke activiteit. Dit omdat het wordt meegedragen door lichamen. Deze lichamen kunnen zowel menselijk als niet-menselijk zijn (denk maar aan de actoren van Schildermans et al.). Al de lichamen die aanwezig zijn tijdens een specifieke activiteit dragen elk een eigen geschiedenis met zich mee. De lichamen kunnen handelen, interageren en ze oefenen invloed uit op elkaar. Hierdoor raken de lichamen verstrengeld en ontwikkelen ze een tijd. Deze tijd blijft voortdurend in beweging en stopt nooit met zich te ontwikkelen.
Tijdens de activiteit van het herstellen van het kattenkrabmeubel bijvoorbeeld, is er sprake van een verstrengeling tussen het meubel zelf, de personen die aan het meubel werken, de radio die op de achtergrond speelt, de geur van de kopjes koffie, de lijm, het sisaltouw, de schaar, de stoel, de werkbank et cetera. Dit zijn de menselijke en niet-menselijke lichamen. Door deze verstrengeling ontwikkelt er zich een tijd voor de personen in kwestie om het meubelstuk te ‘upcyclen’.
Bij MAAKbar is iedereen welkom, ongeacht hun sociaal economische status, gender, ras, beroep et cetera. Het is echter niet enkel een plek waar men kan samenkomen. Men kan er samenwerken met anderen, samen oplossingen zoeken, samen zoeken naar nieuwe bestemmingen voor voorwerpen, van elkaar nieuwe vaardigheden leren, samen denken en samen dingen leren. Het woord ‘samen’ heeft hier niet enkel betrekking op de andere mensen, maar ook op alle voorwerpen die aanwezig zijn in de MAAKbar. Deze voorwerpen slaan op bijvoorbeeld de kapotte voorwerpen, de vijzen, de hamers, een bankschroef, een naaimachine, stukken stof, een kop koffie et cetera.
Dit is een principe dat ook terugkomt in de tekst ‘Study practices and the creation of a common world: Underneath the educational dynamics of an urban farming initiative.’ van Schildermans, Vandenabeele en Vlieghe (2019) wanneer ze het hebben over compositie. Zij zien compositie als het samenbrengen van zowel materiële als immateriële actoren en de relaties die tussen deze actoren ontstaan. Met niet-menselijke actoren bedoelen ze dieren en voorwerpen. Dieren zijn bij de MAAKbar niet aanwezig, maar voorwerpen uiteraard wel. De relaties die tussen deze verschillende actoren ontstaan, maken volgens Schildermans et al. leren mogelijk. In de MAAKbar is dit duidelijk het geval. Een voorbeeld hiervan is de activiteit van het samen herstellen van een kapotte lamp door mijn vriendin met een vrijwilliger, het nodige gereedschap en de kop koffie tussendoor. Al deze actoren samen en hun onderlinge relaties, maakten dat mijn vriendin nu al beter zicht heeft op hoe ze een lamp kan herstellen.
Schildermans et al. hebben het in hun tekst bij compositie wel over het samenbrengen van de actoren rond een specifieke plaats en de mogelijkheden van deze plek, terwijl dit in het geval van de MAAKbar niet zo is. Bij MAAKbar gaat het om het samenbrengen van mensen rond specifieke activiteiten, namelijk het herstellen of upcyclen van voorwerpen.
Het is belangrijk om te beseffen dat wanneer men in de MAAKbar aan de slag gaat met kapotte of oude voorwerpen, men echt in interactie treedt met deze voorwerpen. Door de kenmerken van de voorwerpen en materialen in kwestie, kan de uiteindelijke uitkomst namelijk anders zijn dan eerst gedacht. Bijvoorbeeld, je wil een oude en versleten kattenkrabmeubel opnieuw aantrekkelijk maken voor je kat. Je wilt dit doen door al wikkelend sisaltouw te lijmen op het meubel. Echter, het meubel heeft rechte hoeken en het sisaltouw kan niet gebogen worden in een rechte hoek. De kenmerken van het meubel en het sisaltouw hebben er dus voor gezorgd dat je nieuwe meubel een meubel zal worden met gebogen kanten in plaats van rechte hoeken. Je moet dus afwijken van je oorspronkelijk idee.
Het gaat hier om het maken van dingen zoals ook Tim Ingold (2000) het ziet en verduidelijkt in zijn tekst ‘On weaving a basket’. Hij stelt namelijk dat het maken van dingen niet puur een proces is waarbij de mens een specifiek beeld projecteert op het ruwe materiaal. Deze visie is volgens hem de traditionele maar foute visie. Het is voor hem net een proces waarbij de mens in interactie treedt met het materiaal, waarbij zowel mens als materiaal invloed uitoefenen en deze voortdurend betrokken zijn. Vanuit deze wisselwerking tussen mens en materiaal, zal een eindproduct vloeien. Het materiaal dat gebruikt wordt en de voorwerpen waarmee gewerkt wordt, hebben dus ook een invloed. Het is niet enkel de mens die kracht uitoefent op het materiaal en de voorwerpen, maar ook omgekeerd werken er krachten.
Ingold stelt dat deze wisselwerking ook van kracht is in de verhouding tussen de mens en de aarde. De mens kan niet zomaar doen met de aarde wat hij wil, de aarde heeft ook invloed op ons. In het Antropoceen is men zich hiervan bewust. Men is zich bewust van de onomkeerbare impact die de mens op de aarde heeft en reactie van de aarde hierop. Mensen zijn zich bewust van de interactie die zich afspeelt tussen de aarde en de mens.
Het herstellen en upcyclen van spullen impliceert dat men bij MAAKbar bedachtzaam en bewust omgaat met voorwerpen. Door aan het werk te gaan met deze voorwerpen en door in gesprek te gaan met elkaar, is het mogelijk dat de mensen in MAAKbar gaan stilstaan bij wat er heerst in onze huidige samenleving. Wij zijn zo gewoon dat we zo goed als alles gemakkelijk kunnen krijgen. Als er iets kapot is, zijn we dus eerder geneigd om dit weg te gooien en te vervangen door iets splinternieuw. Niet enkel als het kapot is: als het niet meer in de mode is, gewoonweg oud is of we er ergens gewoon op uitgekeken zijn, zijn we geneigd het te vervangen door iets nieuws. Dit fenomeen wordt overconsumptie genoemd en zit ingebakken in onze samenleving. De MAAKbar kan dus aandacht teweegbrengen. Ik heb het hier over aandacht zoals deze gedefinieerd wordt door Schildermans, Vandenabeele en Vlieghe (2019). Voor hen is aandacht meer dan enkel aanwezig te zijn ten opzichte van andere mensen en dingen. Het impliceert ook zorg dragen voor deze zaken en aandachtig zijn voor en nadenken over een toekomst die verschillend is van degene die voor de hand liggend is. Door het hebben van aandacht kan men gangbare zaken, zoals bijvoorbeeld verspilling en overconsumptie, in vraag stellen. Schildermans et al. definiëren dit als problematiseren. Bij MAAKbar kan men bijvoorbeeld (samen) stilstaan en zich vragen stellen bij het Antropoceen en de afvalberg die de mens gecreëerd heeft en nog steeds groter maakt.
Zoals eerder vermeld, gaat het bij de MAAKbar om het samenbrengen van mensen rond specifieke activiteiten, namelijk het herstellen of upcyclen van voorwerpen. Deze specifieke activiteiten ontwikkelen volgens Kelsey Wapenaar (2014) een tijd. Ze vat deze tijd niet op zoals we normaal gezien gewoon zijn, wat blijkt uit haar tekst ‘Entanglements of time’. Zij ziet tijd als iets dat gemaakt en beleefd wordt en tot stand komt in een specifieke activiteit. Dit omdat het wordt meegedragen door lichamen. Deze lichamen kunnen zowel menselijk als niet-menselijk zijn (denk maar aan de actoren van Schildermans et al.). Al de lichamen die aanwezig zijn tijdens een specifieke activiteit dragen elk een eigen geschiedenis met zich mee. De lichamen kunnen handelen, interageren en ze oefenen invloed uit op elkaar. Hierdoor raken de lichamen verstrengeld en ontwikkelen ze een tijd. Deze tijd blijft voortdurend in beweging en stopt nooit met zich te ontwikkelen.
Tijdens de activiteit van het herstellen van het kattenkrabmeubel bijvoorbeeld, is er sprake van een verstrengeling tussen het meubel zelf, de personen die aan het meubel werken, de radio die op de achtergrond speelt, de geur van de kopjes koffie, de lijm, het sisaltouw, de schaar, de stoel, de werkbank et cetera. Dit zijn de menselijke en niet-menselijke lichamen. Door deze verstrengeling ontwikkelt er zich een tijd voor de personen in kwestie om het meubelstuk te ‘upcyclen’.
BESLUIT
De MAAKbar biedt aan mensen de mogelijkheid om te leren. Dit door de activiteiten die ze organiseren en door de relaties en interacties die ontstaan tussen zowel de menselijke als niet-menselijke actoren die aanwezig zijn in de MAAKbar. Belangrijk hiervoor is de gastvrije en open houding die de MAAKbar hanteert. Iedereen is er welkom, ongeacht zijn of haar culturele achtergrond, religie, sociaal economische status, gender et cetera. Ook de erkenning dat niet-menselijke actoren niet minderwaardig aan de mens zijn, is van belang. Deze actoren oefenen namelijk invloed op ons uit en kunnen met ons in interactie treden.
MAAKbar brengt mensen samen rond specifieke activiteiten, zoals het herstellen en ‘upcyclen’ van voorwerpen. Indien men zorgzaam omgaat en aandachtig is voor al wat deze specifieke activiteiten omringt – zowel de menselijke en niet-menselijke actoren -, is het mogelijk dat men zal stilstaan bij het Antropoceen. Het Antropoceen is het tijdperk waar we ons momenteel in bevinden. Zo is het waarschijnlijk dat er tijdens het herstellen of ‘upcyclen’ wordt stilgestaan bij bijvoorbeeld overconsumptie en verspilling.
Om af te sluiten, zou ik graag terugkomen op de titel ‘Samen de wereld herstellen’. Dit herstellen verwijst enerzijds naar de effectieve activiteit van het herstellen/repareren van oude of kapotte voorwerpen. Anderzijds verwijst het ook naar een belangrijk doel van de MAAKbar: het verminderen van de afvalberg. Deze afvalberg is een voorbeeld van een onomkeerbare verandering die de mens teweeg heeft gebracht. Maakbar probeert de impact van deze verandering te beïnvloeden om zo de negatieve invloed die de mens op de wereld heeft trachten te “herstellen”.
De MAAKbar biedt aan mensen de mogelijkheid om te leren. Dit door de activiteiten die ze organiseren en door de relaties en interacties die ontstaan tussen zowel de menselijke als niet-menselijke actoren die aanwezig zijn in de MAAKbar. Belangrijk hiervoor is de gastvrije en open houding die de MAAKbar hanteert. Iedereen is er welkom, ongeacht zijn of haar culturele achtergrond, religie, sociaal economische status, gender et cetera. Ook de erkenning dat niet-menselijke actoren niet minderwaardig aan de mens zijn, is van belang. Deze actoren oefenen namelijk invloed op ons uit en kunnen met ons in interactie treden.
MAAKbar brengt mensen samen rond specifieke activiteiten, zoals het herstellen en ‘upcyclen’ van voorwerpen. Indien men zorgzaam omgaat en aandachtig is voor al wat deze specifieke activiteiten omringt – zowel de menselijke en niet-menselijke actoren -, is het mogelijk dat men zal stilstaan bij het Antropoceen. Het Antropoceen is het tijdperk waar we ons momenteel in bevinden. Zo is het waarschijnlijk dat er tijdens het herstellen of ‘upcyclen’ wordt stilgestaan bij bijvoorbeeld overconsumptie en verspilling.
Om af te sluiten, zou ik graag terugkomen op de titel ‘Samen de wereld herstellen’. Dit herstellen verwijst enerzijds naar de effectieve activiteit van het herstellen/repareren van oude of kapotte voorwerpen. Anderzijds verwijst het ook naar een belangrijk doel van de MAAKbar: het verminderen van de afvalberg. Deze afvalberg is een voorbeeld van een onomkeerbare verandering die de mens teweeg heeft gebracht. Maakbar probeert de impact van deze verandering te beïnvloeden om zo de negatieve invloed die de mens op de wereld heeft trachten te “herstellen”.
REFERENTIES
- Aoun, I. (2020, 28 oktober). Circulaire hulp opent deuren in Leuven centrum. Susanova. https://www.susanova.be/artikels/circulaire-hub-opent-deuren-in-centrum-leuven
- Grommen, S. (2019, 23 maart). De circulaire economie, wat is dat eigenlijk? En kan het de planeet redden? VRT NWS. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/03/20/de-circulaire-economie-wat-is-dat-eigenlijk-en-kan-het-de-plan/
- Ingold, T. (2000). On weaving a basket. In: Ingold, T. (2000). The perception of the environment. Essays on livelihood, dwelling and skill (pp. 339- 348). Routledge.
- Maakbar. (2021). MAAKbar. https://www.maakbar.org/index.php/nl/
- MAAKbar. (z.d.). Startpagina [Facebookpagina]. Facebook. https://www.facebook.com/MAAKbar-282729752441585
- Netwerk bewust verbruiken vzw. (2018, 16 april). De maakbar: gloednieuw repair-platform in Leuven. https://www.bewustverbruiken.be/artikel/de-maakbar-gloednieuw-repair-platform-leuven
- Vlieghe, J., Schildermans, H., Vandenabeele, J. (2019). Study Practices and the Creation of a Common World. Unearthing the dynamics of an urban farming initiative. Teoría de la Educación. Revista Interuniversitaria, 31(2), 87-108.
- Wapenaar, Kelsey (2014). Entanglements of time. International Journal of Child, Youth, and Family Studies, 5(4.2), 826–846.