Examenpaper van Alison Coussement
PRAKTIJK
Vaak lopen we op straat en zien we jongeren die zich samentroepen of anders gezegd ‘chillen’, dit doen ze hoogstwaarschijnlijk om een samenhorigheidsgevoel te creëren. Je kan ze zien voetballen, basketten, skaten of gewoon rondhangen en wat babbelen met elkaar. Eveneens in Menen grensstad aan Frankrijk, gelegen in Zuid West-Vlaanderen, ontstaan er gelijkaardige samenscholingen van jongeren. Uit eigen ervaring als inwoner en het volgen van de actualiteit (zoals kranten en facebookgroepen) krijgt Menen vaak te maken met klachten van buurtbewoners over ‘hangjongeren’ in bepaalde wijken omtrent vandalisme, zoals sluitstorten, brandjes stichten, tot het vernielen van andermans goederen ( Menen | Hln.Be, 2021). De stad zou hier voor een snelle en politieke oplossing kunnen voorzien om jongeren van de straat te halen, door bijvoorbeeld zich in te zetten op meer reclame van sportclubs en jeugdbewegingen met serieuze kortingen.
Doe eens chill, dit kan anders !
Vanuit de jeugddienst heeft men een VPG-werking opgesteld (vinplaatsgericht werken). Dit is een vakantiewerking waarin animatoren op pad gaan in bepaalde wijken, waar vooral jongeren van +12 jaar zich samentroepen op pleintjes. Dit zijn wijken buiten het centrum waar jongeren vaak niet aangesloten zijn aan sportclubs of jeugdbewegingen. Deze vakantiewerking is anders dan andere, Om deel te nemen als animator moet je niet in het bezit zijn van een animatorendiploma. Dit maakt het mogelijk dat alle jongeren (16+) zich kunnen inschrijven als animator. Eenmaal verkozen tot animator moet je geen animatoropleiding volgen, wel krijgen ze de nodige uitleg over de werking en de opgestelde visie vanuit de VPG-werking. Eveneens kunnen ze er terecht voor feedback en eventuele vragen bij een wekelijkse bijeenkomst met de jeugddienstmedewerkers. De eerste focus is dat animatoren vanaf nul geleidelijk aan een vertrouwensband op bouwen met de jongeren uit een bepaalde wijk. De vertrouwensband is dan ook het centrale punt waarop heel de werking draait. Het is uit die band dat de animatoren en de jongeren uit de wijken samen een ‘chillspot’ maken op een plein naar keuze. Een tweede focus vanuit de VPG-werking is dat de chillspot uit de noden en creativiteit van de jongeren komen. Door het vertrouwensband voelen jongeren zich veilig om aan animatoren hun noden en ideeën te uiten en die samen in overleg te nemen met wat de wijk hun te bieden heeft als mogelijke chillspot. Deze chillspot wordt dan toegankelijk gesteld voor alle buurtbewoners en jongeren van minimum 12 jaar wegens corona-maatregelen (Menen, Waar Je Thuiskomt, 2021; Nieuws uit West-Vlaaderen, 2022; S.Verhaeghe, persoonlijke communicatie, 2022; Vakantietijd nuttig, 2005).
Als toekomstig pedagoog zal ik mij richten op het maakproces van de chillspot, en deze benaderen als een studiepraktijk voor superdiversiteit en duurzaamheid. Wegens examens van de animatoren en de werking geen gegevens opslaat van jongeren uit de wijken, wordt er niet ingegaan op persoonlijke ervaringen van de animatoren of jongere zelf. Wel kan ik ingaan op de globale ervaringen van hoe een chillspot wordt opgebouwd, aan de hand van een interview met S.Verhaeghe, verantwoordelijke van de VPG-werking en gevonden kranten artikels. Zo was volgens S.Verhaeghe de chillspot in De Barakken, waar buurtbewoners gratis als publiek konden deelnemen aan een initiatie skaten door de jongeren zelf, een groot succes.
Het maakproces van de chillspot brengt een diverse groep van jongeren aan culturen, taal en leeftijd samen om hun aandacht te richten en hen tot nieuwe inzichten te brengen, hoe men kan samenleven in een superdiverse wijk. Zo bezit de stad Menen 33190 inwoners waarvan 3660 mensen met een niet-Belgische achtergrond. Eveneens is er evenredige bevolking aan jongeren als volwassenen (Aantal Inwoners Menen (Postcode 8930), 2018). De Barakken is eveneens een wijk met veel kwetsbare jongeren (armoede, problematische thuissituatie, jongeren die zich niet goed voelen…). Eveneens brengt het maken van de chillspot bij tot duurzaamheid. Het zet een divers publiek van jongeren aan samen zorg te dragen voor hun wijk, door aandacht te richten op de wijk als omgeving te bieden heeft. Eveneens zet dit jongeren tot nadenken over hun toekomst en hun omgeving. Zo kunnen jongeren in de wijken vanaf ze 16+ zich inzetten als animator waardoor de werking en het zorgdragen aan de wijk niet stopt, idem zet het aan wat voor plaats ze willen innemen in de samenleving zoals verdere studies volgen, meer skatelessen geven… Een duurzame werking die niet eindigt bij het beëindigen van de chillspot.
Vaak lopen we op straat en zien we jongeren die zich samentroepen of anders gezegd ‘chillen’, dit doen ze hoogstwaarschijnlijk om een samenhorigheidsgevoel te creëren. Je kan ze zien voetballen, basketten, skaten of gewoon rondhangen en wat babbelen met elkaar. Eveneens in Menen grensstad aan Frankrijk, gelegen in Zuid West-Vlaanderen, ontstaan er gelijkaardige samenscholingen van jongeren. Uit eigen ervaring als inwoner en het volgen van de actualiteit (zoals kranten en facebookgroepen) krijgt Menen vaak te maken met klachten van buurtbewoners over ‘hangjongeren’ in bepaalde wijken omtrent vandalisme, zoals sluitstorten, brandjes stichten, tot het vernielen van andermans goederen ( Menen | Hln.Be, 2021). De stad zou hier voor een snelle en politieke oplossing kunnen voorzien om jongeren van de straat te halen, door bijvoorbeeld zich in te zetten op meer reclame van sportclubs en jeugdbewegingen met serieuze kortingen.
Doe eens chill, dit kan anders !
Vanuit de jeugddienst heeft men een VPG-werking opgesteld (vinplaatsgericht werken). Dit is een vakantiewerking waarin animatoren op pad gaan in bepaalde wijken, waar vooral jongeren van +12 jaar zich samentroepen op pleintjes. Dit zijn wijken buiten het centrum waar jongeren vaak niet aangesloten zijn aan sportclubs of jeugdbewegingen. Deze vakantiewerking is anders dan andere, Om deel te nemen als animator moet je niet in het bezit zijn van een animatorendiploma. Dit maakt het mogelijk dat alle jongeren (16+) zich kunnen inschrijven als animator. Eenmaal verkozen tot animator moet je geen animatoropleiding volgen, wel krijgen ze de nodige uitleg over de werking en de opgestelde visie vanuit de VPG-werking. Eveneens kunnen ze er terecht voor feedback en eventuele vragen bij een wekelijkse bijeenkomst met de jeugddienstmedewerkers. De eerste focus is dat animatoren vanaf nul geleidelijk aan een vertrouwensband op bouwen met de jongeren uit een bepaalde wijk. De vertrouwensband is dan ook het centrale punt waarop heel de werking draait. Het is uit die band dat de animatoren en de jongeren uit de wijken samen een ‘chillspot’ maken op een plein naar keuze. Een tweede focus vanuit de VPG-werking is dat de chillspot uit de noden en creativiteit van de jongeren komen. Door het vertrouwensband voelen jongeren zich veilig om aan animatoren hun noden en ideeën te uiten en die samen in overleg te nemen met wat de wijk hun te bieden heeft als mogelijke chillspot. Deze chillspot wordt dan toegankelijk gesteld voor alle buurtbewoners en jongeren van minimum 12 jaar wegens corona-maatregelen (Menen, Waar Je Thuiskomt, 2021; Nieuws uit West-Vlaaderen, 2022; S.Verhaeghe, persoonlijke communicatie, 2022; Vakantietijd nuttig, 2005).
Als toekomstig pedagoog zal ik mij richten op het maakproces van de chillspot, en deze benaderen als een studiepraktijk voor superdiversiteit en duurzaamheid. Wegens examens van de animatoren en de werking geen gegevens opslaat van jongeren uit de wijken, wordt er niet ingegaan op persoonlijke ervaringen van de animatoren of jongere zelf. Wel kan ik ingaan op de globale ervaringen van hoe een chillspot wordt opgebouwd, aan de hand van een interview met S.Verhaeghe, verantwoordelijke van de VPG-werking en gevonden kranten artikels. Zo was volgens S.Verhaeghe de chillspot in De Barakken, waar buurtbewoners gratis als publiek konden deelnemen aan een initiatie skaten door de jongeren zelf, een groot succes.
Het maakproces van de chillspot brengt een diverse groep van jongeren aan culturen, taal en leeftijd samen om hun aandacht te richten en hen tot nieuwe inzichten te brengen, hoe men kan samenleven in een superdiverse wijk. Zo bezit de stad Menen 33190 inwoners waarvan 3660 mensen met een niet-Belgische achtergrond. Eveneens is er evenredige bevolking aan jongeren als volwassenen (Aantal Inwoners Menen (Postcode 8930), 2018). De Barakken is eveneens een wijk met veel kwetsbare jongeren (armoede, problematische thuissituatie, jongeren die zich niet goed voelen…). Eveneens brengt het maken van de chillspot bij tot duurzaamheid. Het zet een divers publiek van jongeren aan samen zorg te dragen voor hun wijk, door aandacht te richten op de wijk als omgeving te bieden heeft. Eveneens zet dit jongeren tot nadenken over hun toekomst en hun omgeving. Zo kunnen jongeren in de wijken vanaf ze 16+ zich inzetten als animator waardoor de werking en het zorgdragen aan de wijk niet stopt, idem zet het aan wat voor plaats ze willen innemen in de samenleving zoals verdere studies volgen, meer skatelessen geven… Een duurzame werking die niet eindigt bij het beëindigen van de chillspot.
PEDAGOGISCHE WERKZAAMHEID
Wablief, chillen en studeren? Doordat het zowel jongeren van de wijk als oudere jongeren (de animatoren) samenbrengt na te denken om De Barakken op te pimpen tot een ‘chille’ plaats. Ze bestuderen eveneens hoe men samen kan leven in een diverse wijk met tal van culturen en leeftijden en hoe ze zich op hun manier kunnen vertonen aan medebewoners op een chille manier. Een studiepraktijk is een collectieve inspanning waardoor mensen samentroepen omtrent een bepaalde kwestie of problematisch fenomeen. Ten tweede zet het aan tot een temporele vertraging, het biedt geen vormen van experten of machstructuren die iets op eisen, het biedt de kans om op een creatieve manier stil te staan tot mogelijke oplossingen die doorheen het proces opkomen. Een studiepraktijk begint met problematiseren van een fenomeen (samenleven in een diverse wijk), één van de dynamieken die Stengers heeft opgesteld om studiepraktijken te beschouwen (Schildermans et al., 2020)
Bij het maken van de chillspot zijn er een aantal voorwaarden en verplichtingen aan verbonden. Zo is de voorwaarde dat er een vertrouwensband tussen animatoren en de jongeren in de wijk aanwezig moet zijn. Dit doet de VPG-werking door hun vacature voor animator verplicht laagdrempelig te maken, door jongeren boven de 16 jaar kansen te bieden zonder een animatorendiploma. Hierdoor krijgen jongeren uit diverse wijken en achtergronden de kans zich te melden. Dit zorgt ervoor dat de animatoren gezien worden als één van hun en geen expert zijn in het begeleiden van jongeren. Eveneens zijn de animatoren verplicht om de jongeren van de wijk aan het woord te laten. De animator dient als een steunpunt om mee na te denken in het proces, niet om hun visie op te leggen van hoe de chillspot er moet uit zien. Zo gaf ook S.Verhaeghe aan “Animatoren weten nooit op voorhand wat voor chillspot ze gaan creëren, dat kan iedere week een totaal andere invulling hebben. Het is de bedoeling om samen uit de behoeften van de jongeren een activiteit te creëren ”. Het is dus een eis om de jongeren in de wijk als een gelijkaardige medewerker te beschouwen in het maakproces. Niet alleen de jongeren beïnvloeden de wijk door hun noden er op uit te voeren, de wijk beïnvloedt ook de jongeren in het proces van de chillspot. Zo biedt de leieboorden in de barrakken een plaats waar jongeren veel mogelijkheden zien om bepaalde skate tricks te vormen. Zo kan een specifieke vorm van een steen of bank de aanzet geven om tot bepaalde trick te komen. De jongeren staan in relatie met wat de wijk hun te bieden heeft om van deze precieze plaats een chillspot te bouwen. Dit is wat Ingold (2017) bedoelt met het doen en het ondergaan van een maakproces. Het doen is het eindpunt waar we naar willen streven (de chillspot), maar eveneens weten ze niet wat hun te wachten staat, ze moeten het vertrouwensproces met de jongeren ondergaan, open staan voor wat de omgeving en jongeren hun zal brengen. Dit brengt Ingold (2017) tot de Principle of habit, het proces van doen en ondergaan komt samen. De mens en de niet-mens (de wijk) zijn steeds in wording door de krachten die ze op elkaar hebben. Een agencement, het aandachtig zijn voor het proces van maken met wat de omgeving ons te bieden heeft en ons doen verder vormt. Het is niet alleen de mens die het handelen op materiaal, wereld bepaalt, de niet-mens heeft een leven dat eveneens invloed brengt op het handelen van de mens.
Een andere voorwaarde is dat de chillspot voor iedereen gratis en toegankelijk is. Zo is de eis om de chillspot op een publiek plein in de Barrakken te maken die gemakkelijk toegankelijk is. Eveneens is het een vereiste bij binnenkomst om geen contactgegevens bij te houden of inkom te vragen. Dit vormt een tweede Dynamiek: verplichtingen (obligations) en voorwaarden (requirements) die het leerproces doen vertragen. De voorwaarde is een manier om mensen of materialen samen te brengen en hun aanzet hoe ze zullen stil staan omtrent het fenomeen ( samen leven in een diverse wijk). De verplichtingen is wat hun tot het denken maakt en doet aarzelen. het samenspel van verplichtingen en voorwaarden zorgt voor het vertragen van het studeerproces die geen snelle oplossingen aanbiedt (Schildermans et al., 2020). Dit kan men beschouwen als een zwakke pedagogiek waar het eindresultaat niet vastligt, maar waar we open staan voor het gene wat ons opdringt doorheen het proces en er onze aandacht op te richten. Het vertragen van het studeren staat centraal (Ingold, 2017).
S.Verhaeghe gaf aan dat het maken van de chillspot een mogelijkheid biedt om jongeren aan het woord te laten, hoe zij hun vrije tijdsbesteding in de wijk vorm willen geven en publiekelijk willen maken voor alle buurtbewoners. Doordat zowel animatoren als jongeren uit de wijk samenkomen en door hun wijk te bestuderen, heeft het hen de mogelijkheid om tot nieuwe inzichten te komen van wat de wijk de jongeren en andersom allemaal kan aanbieden. Buurtbewoners geven dan eveneens hun mening over de Chillspot en hoe zei die ervaren (Bv. een buurtbewoner die nog een trick kent van uit zijn jeugd en deze demonstreert). Het biedt zowel jongeren als buurtbewoners de kans te responderen om de wijk tot een ‘chille’ samenleving te maken. Dit brengt het responsvermogen, de derde dynamiek voor het vormen van een studiepraktijk, naar boven. Het zet studenten aan om responsief te worden op de problematische situatie en het denken creatief te maken voor de toekomst. Studenten delen hun representatie van een chille plaats aan een publieke gemeenschap, waardoor het publiek eveneens mee kan responderen. Men bouwt samen een representativiteit van hoe een diverse gemeenschap kan samenleven. Dit brengt mij om de chillspot als een a learning anew te beschouwen, ze leren niet alleen afspraken en werk onder elkaar te verdelen, ze maken door collectieve samenkomst transformatieprocessen waarin een representativiteit van hoe diverse leeftijden chill kunnen samenleven (Schildermans et al., 2020). De wijk de Barrakken vormt een kritieke zone, een plaats die bestudeerd wordt en waardoor de omgeving kan veranderen. Deze kritieke zone creëert een haptische interface, waardoor allerlei handelingen worden ingevoerd om terug voeling te krijgen met een vertrouwde omgeving, door stil te staan bij de wederzijdse krachten van de mens en de omgeving. Er ontstaat een plek waarin mensen in de omgeving kunnen samenleven (Swillens, 2021).
Wablief, chillen en studeren? Doordat het zowel jongeren van de wijk als oudere jongeren (de animatoren) samenbrengt na te denken om De Barakken op te pimpen tot een ‘chille’ plaats. Ze bestuderen eveneens hoe men samen kan leven in een diverse wijk met tal van culturen en leeftijden en hoe ze zich op hun manier kunnen vertonen aan medebewoners op een chille manier. Een studiepraktijk is een collectieve inspanning waardoor mensen samentroepen omtrent een bepaalde kwestie of problematisch fenomeen. Ten tweede zet het aan tot een temporele vertraging, het biedt geen vormen van experten of machstructuren die iets op eisen, het biedt de kans om op een creatieve manier stil te staan tot mogelijke oplossingen die doorheen het proces opkomen. Een studiepraktijk begint met problematiseren van een fenomeen (samenleven in een diverse wijk), één van de dynamieken die Stengers heeft opgesteld om studiepraktijken te beschouwen (Schildermans et al., 2020)
Bij het maken van de chillspot zijn er een aantal voorwaarden en verplichtingen aan verbonden. Zo is de voorwaarde dat er een vertrouwensband tussen animatoren en de jongeren in de wijk aanwezig moet zijn. Dit doet de VPG-werking door hun vacature voor animator verplicht laagdrempelig te maken, door jongeren boven de 16 jaar kansen te bieden zonder een animatorendiploma. Hierdoor krijgen jongeren uit diverse wijken en achtergronden de kans zich te melden. Dit zorgt ervoor dat de animatoren gezien worden als één van hun en geen expert zijn in het begeleiden van jongeren. Eveneens zijn de animatoren verplicht om de jongeren van de wijk aan het woord te laten. De animator dient als een steunpunt om mee na te denken in het proces, niet om hun visie op te leggen van hoe de chillspot er moet uit zien. Zo gaf ook S.Verhaeghe aan “Animatoren weten nooit op voorhand wat voor chillspot ze gaan creëren, dat kan iedere week een totaal andere invulling hebben. Het is de bedoeling om samen uit de behoeften van de jongeren een activiteit te creëren ”. Het is dus een eis om de jongeren in de wijk als een gelijkaardige medewerker te beschouwen in het maakproces. Niet alleen de jongeren beïnvloeden de wijk door hun noden er op uit te voeren, de wijk beïnvloedt ook de jongeren in het proces van de chillspot. Zo biedt de leieboorden in de barrakken een plaats waar jongeren veel mogelijkheden zien om bepaalde skate tricks te vormen. Zo kan een specifieke vorm van een steen of bank de aanzet geven om tot bepaalde trick te komen. De jongeren staan in relatie met wat de wijk hun te bieden heeft om van deze precieze plaats een chillspot te bouwen. Dit is wat Ingold (2017) bedoelt met het doen en het ondergaan van een maakproces. Het doen is het eindpunt waar we naar willen streven (de chillspot), maar eveneens weten ze niet wat hun te wachten staat, ze moeten het vertrouwensproces met de jongeren ondergaan, open staan voor wat de omgeving en jongeren hun zal brengen. Dit brengt Ingold (2017) tot de Principle of habit, het proces van doen en ondergaan komt samen. De mens en de niet-mens (de wijk) zijn steeds in wording door de krachten die ze op elkaar hebben. Een agencement, het aandachtig zijn voor het proces van maken met wat de omgeving ons te bieden heeft en ons doen verder vormt. Het is niet alleen de mens die het handelen op materiaal, wereld bepaalt, de niet-mens heeft een leven dat eveneens invloed brengt op het handelen van de mens.
Een andere voorwaarde is dat de chillspot voor iedereen gratis en toegankelijk is. Zo is de eis om de chillspot op een publiek plein in de Barrakken te maken die gemakkelijk toegankelijk is. Eveneens is het een vereiste bij binnenkomst om geen contactgegevens bij te houden of inkom te vragen. Dit vormt een tweede Dynamiek: verplichtingen (obligations) en voorwaarden (requirements) die het leerproces doen vertragen. De voorwaarde is een manier om mensen of materialen samen te brengen en hun aanzet hoe ze zullen stil staan omtrent het fenomeen ( samen leven in een diverse wijk). De verplichtingen is wat hun tot het denken maakt en doet aarzelen. het samenspel van verplichtingen en voorwaarden zorgt voor het vertragen van het studeerproces die geen snelle oplossingen aanbiedt (Schildermans et al., 2020). Dit kan men beschouwen als een zwakke pedagogiek waar het eindresultaat niet vastligt, maar waar we open staan voor het gene wat ons opdringt doorheen het proces en er onze aandacht op te richten. Het vertragen van het studeren staat centraal (Ingold, 2017).
S.Verhaeghe gaf aan dat het maken van de chillspot een mogelijkheid biedt om jongeren aan het woord te laten, hoe zij hun vrije tijdsbesteding in de wijk vorm willen geven en publiekelijk willen maken voor alle buurtbewoners. Doordat zowel animatoren als jongeren uit de wijk samenkomen en door hun wijk te bestuderen, heeft het hen de mogelijkheid om tot nieuwe inzichten te komen van wat de wijk de jongeren en andersom allemaal kan aanbieden. Buurtbewoners geven dan eveneens hun mening over de Chillspot en hoe zei die ervaren (Bv. een buurtbewoner die nog een trick kent van uit zijn jeugd en deze demonstreert). Het biedt zowel jongeren als buurtbewoners de kans te responderen om de wijk tot een ‘chille’ samenleving te maken. Dit brengt het responsvermogen, de derde dynamiek voor het vormen van een studiepraktijk, naar boven. Het zet studenten aan om responsief te worden op de problematische situatie en het denken creatief te maken voor de toekomst. Studenten delen hun representatie van een chille plaats aan een publieke gemeenschap, waardoor het publiek eveneens mee kan responderen. Men bouwt samen een representativiteit van hoe een diverse gemeenschap kan samenleven. Dit brengt mij om de chillspot als een a learning anew te beschouwen, ze leren niet alleen afspraken en werk onder elkaar te verdelen, ze maken door collectieve samenkomst transformatieprocessen waarin een representativiteit van hoe diverse leeftijden chill kunnen samenleven (Schildermans et al., 2020). De wijk de Barrakken vormt een kritieke zone, een plaats die bestudeerd wordt en waardoor de omgeving kan veranderen. Deze kritieke zone creëert een haptische interface, waardoor allerlei handelingen worden ingevoerd om terug voeling te krijgen met een vertrouwde omgeving, door stil te staan bij de wederzijdse krachten van de mens en de omgeving. Er ontstaat een plek waarin mensen in de omgeving kunnen samenleven (Swillens, 2021).
CONCLUSIE
Chillen en studeren, dat valt wel te combineren! De chillspot vorm een educatie die we als maatschappij niet meer gewoon zijn. Studeren vindt niet alleen plaats in schoolse omgevingen. Zo zou men de opdracht aan scholen kunnen geven om jongeren te leren hoe ze kunnen omgaan met medebewoners en hun correct leren te gedragen. Of reageren met snelle politieke antwoorden, door jongeren van de straat te halen. Maar dit kan op een veel chillere manier. Chill in de betekenis van een rustige en tragere manier, door samen aandacht te richten op wat zij de wijk kunnen aanbieden en omgekeerd. Chill in de betekenis van vertrouwen die wordt opgebouwd met animatoren, waardoor jongeren durven het woord te nemen. Het vertrouwen krijgen om in interactie te treden met de wijk en de buurtbewoners en samen te chillen.
Uiteraard zal dit niet alle vandalismestreken doen stoppen, maar dit is niet het einddoel waarvan deze studiepraktijk de ultieme oplossing zal bieden. Door open te staan voor een zwakkere pedagogiek, biedt het jongeren de kans om zelf met mogelijke inzichten aan de slag te gaan, door het gene te bestuderen wat op hen afkomt. Een pedagogiek waarin zowel de jongere, de buurtbewoners en de wijk zelf in wording blijven en verdere inzichten biedt om het doel te blijven na streven.
Chillen en studeren, dat valt wel te combineren! De chillspot vorm een educatie die we als maatschappij niet meer gewoon zijn. Studeren vindt niet alleen plaats in schoolse omgevingen. Zo zou men de opdracht aan scholen kunnen geven om jongeren te leren hoe ze kunnen omgaan met medebewoners en hun correct leren te gedragen. Of reageren met snelle politieke antwoorden, door jongeren van de straat te halen. Maar dit kan op een veel chillere manier. Chill in de betekenis van een rustige en tragere manier, door samen aandacht te richten op wat zij de wijk kunnen aanbieden en omgekeerd. Chill in de betekenis van vertrouwen die wordt opgebouwd met animatoren, waardoor jongeren durven het woord te nemen. Het vertrouwen krijgen om in interactie te treden met de wijk en de buurtbewoners en samen te chillen.
Uiteraard zal dit niet alle vandalismestreken doen stoppen, maar dit is niet het einddoel waarvan deze studiepraktijk de ultieme oplossing zal bieden. Door open te staan voor een zwakkere pedagogiek, biedt het jongeren de kans om zelf met mogelijke inzichten aan de slag te gaan, door het gene te bestuderen wat op hen afkomt. Een pedagogiek waarin zowel de jongere, de buurtbewoners en de wijk zelf in wording blijven en verdere inzichten biedt om het doel te blijven na streven.
REFERENTIES
- Aantal inwoners Menen (postcode 8930). (2018). from http://www.bevolkingscijfers.be/bevolkingsstatistiek.html?gemeente=Menen&postcod e=8930
- Ingold, T. (2017). For attention. In: T. Ingold. Anthropology and/as Education. Taylor and Francis, XIII- XI en 20-35.
- KW.be - Nieuws uit West-Vlaanderen. (2022, 15 januari). Jeugdhuis ’t Schipke in Lauwe is uitvalsbasis voor VPG-werking: “We zoeken kwetsbare jongeren”. KW.be. https://kw.be/nieuws/samenleving/jeugd/jeugdhuis-t-schipke-in- lauwe-is- uitvalsbasis-voor-vpg-werking-we-zoeken-kwetsbare-jongeren/
- Schildermans, H., Vandenabeele, J., Vlieghe, J., & Zamojski, P. (2020). Studying in the Superdiverse City: System_D and the Challenge of Solidarity in Brussels. Studies in Philosophy & Education, 39(3), 257-268.
- Swillens, V., Decuypere, M., Vandenabeele, J., & Vlieghe, J. (2021). Place-Sensing through Haptic Interfaces: Proposing an Alternative to Modern Sustainability Education. Sustainability, 13(8),4204.
- Vakantietijd nuttig. (2005, 21 januari). Krant van West-Vlaanderen, 1.
- VindPlaatsGericht werken (VPG) | Menen, waar je thuiskomt. (2021). from https://www.menen.be/nieuws/vindplaatsgericht-werken-vpg